Hər tərəf sapsarı..qızılı rəngə boyanmışdı.Gözlərim önündən keçən insanların ayağı altında qalan yarpaqların xışıltısı məni daha da həyəcanlandırırdı. Bu həyəcan nə sevincdən, nə də kədərdən doğmuşdu. Bu həyəcan vaxtsız gərçekləşmiş bir ümidin bəlirtisi idi. Heç bilmirdim sevinim ya qürurlanım. Uzaqdan gülüşləri qulaqlarda çınlayan iki gəncin bəxtəvərcəsinə gedişi mənə belə pıçıldadı:qürurlanmağa dəyər. Axı bu ədalı iki gəncin yaratdığı səhnə elə mən idim! Bəli mən! O bəxtəvər, qayğısız iki gəncin yansıtdğı sevgi məhz mən idim! Gülüşləri qulağımda nəğmə kimi səslənən, baxışları ətrafdakıları qısqandıran, yandırıb yaxan sevgi....mən idim! Çünki mən də sevgidən doğulmuşdum.
Var olan iki gəncin məhəbbətinə sayğısızlıq, dəyərsizlik verilmişdi. Heç kəs onların cütlüyünə, qurduğu yuvaya dəstək və dəyər vermirdi.Bu gənclərin özlərinin də hiss etmədən həyatın çətinliklərinə inad sevgi dolu bir həyat yaşaması möcüzə idi. Siz heç yazıq, yetim, sahibsiz birini görmüsünüzmü? Bax, mən elə birisini xatırladacaq qədər kimsəsizin sevgisiyəm. Qışın qarının, payızın küləyininin, yazın yağışının,yayın günəşinin sərtliyinə dəvam gətirən bir sevgiyəm. Siz heç bilirsinizmi yoxdan varın var oluşu nə demək? Bax, mən oyam!Mən anasız,atasız,bacısız,qardaşsız bir ananın, atanın ümidiyəm. Uzun illərin yorğunluğu, daşan səbrin tutunduğu, qırılan və doğan ümidin özüyəm mən! Mən bir sevgiyəm! Üstü çöplərlə bəzənmiş balaca bir daxmanın içindən yaşıl ormana qapı açan,qutu kimi bir evciyin içində sevgi dolu bir ailənin sevgisiyəm! Burada hər şey var. Lap cənnət kimi.... qazanmaq üçün sahiblərim kimi fədakar olmaq gərəkdir. Hə? Düsturu mu lazım sizə? Verim:
Sevgi, əmək, fədakarlıq, cəsarət və şübhəsiz güvən ....
O qədər fərqliyəm ki ( yox,əsla düşünmə bu eqoistliyimdəndir. Bu həqiqətdir! Əminliyinə inanığım bir həqiqət... ) özümü hər kəsdən hər an belə sanıram. Axı mən sevgiyəm. Axı mən sevgini əmanət bilən, öz sevgisi uğruna gəncliyini qurban verən iki gəncin yaratdığı bir sevgi. Üzərimdəki əlbisəm belə sevgidən. Toxunduğum hər yan, hər şey sevgidən. Ona görə də addımlarım bərkdir, möhkəmdir. Çünki çiynimdəki yükümdə sevgidir. Bu yükü daşımağa da sevgi gərəkdir.
Elə düşünməyin bu sevgi yoxları, yorğunluğu, ümidsizliyi bilməz! Bilər.. əlbət bilər.. ama yenidən sabahları əlbəttəki açılacaq bir gecə kimi bitər. Niyə də bitməsin? Mənim sahibim həyatın çətinliyini dırnaqlarıyla aşır.Mənim sahiblərim o qədər zərif, o qədər də sərtdir ki... Hər şeyə, hər kəsə sevgisiylə varam deyər. O varki məndə varam. Yoxsa var oluşum anlaşılardımı?! Odurki adıma şeirlr, nəğmələr,romanlar yazılar, filmlər çəkilər. Sevgi mənəm. İnsanların ümidli gələcəyində. İnanıram ki hər kəsin sevgisi mənim kimi doğulmuş .yoxsa ona sevgi deyilməzdi.
.....Bir azdan o xışıldayan yarpaqların üstü ilə xoşbəxtcə dünyanın bütün qayğılarını geridə buraxan o gənclərin dalınca məndə addımladım. Yuxarıdaki düşüncələrlə məni sevgiyə inandıran, həyata bağlayan, sevginin mən olduğunu qəbullandıran Tanrıma minnətdarlıqla təşəkkür etdim. Ki, mən sevgini qorumuş!Yol məni passiyentlərimlə görüşə aparırdı. Onlara da sevgi aparırdım. Bütün qəlbimlə. Arxada qalan sahiblərimin mənim kimi bir sevgini barındırdığına şükürlənirdim.
Qönçə Xəlilzadə
