Bilməzdim "Sevgi nədir?"

Sənə rastlaşana qədər mən sevgi nədir bilmirdim, sevginin nə olduğunu bilmirdim,sevginin nə rəngdə olduğunu bilmirdim, sevgiyə görə həyəcan,narahatlıq, təmənnasız yaxşılıq, özündən çox onu düşünmək, daim beynində və ürəyində onun adının, simasının fırlanması olduğunu bilmirdim. Sevginin nə zaman gələcəyini, məni yaxalayacağını və bir daha məni buraxmayacağını bilməzdim.

Səni sevdikdən sonra özümə təəccüblənməyə başladım, niyə ? Çünki məhz səni sevdikdən sonra dəyişdim , gözlərimə işıq gəldi və daha tez-tez gülməyə başladım, rəngsiz, monoton və mənasız görünən həyatım birdən-birə göy qurşağı kimi əlvan rənglərə boyandı, həyatımın rəngi oldun sən, daim yanan odlu-alovlu, təlaşlı,həyəcanlı və həmişə qəlbimi riqqətə gətirən qırmızı rəngi oldun sən. Həmin o qırmızı rəng ki, həyatımı,daha mənalı,məzmunlu və dolğun etdi. Sən həyatıma girdikdən sonra özümün inanılmaz dərəcədə dəyişəcəyimi bilməzdim, bilməzdim ki, insan sevdikdən sonra daha müdrik ola bilər, daha xeyirxah ola bilər,hər kəsə təmənnasız yaxşılıqlar edə bilər, daha fədakar ola bilər və bəzən də sevgi naminə dəlilikdə edə bilər. Bilməzdim ki, insan sevəndə sevdiyinin qüsurlarınada göz yuma bilər və onu bağışlaya bilər və onu olduğu kimi qəbul edə bilər. Bilməzdim ki, insan sevəndə daha mübariz və səbrli ola bilər. Kimin naminə? Məhz onun varlığının naminə, onun bu dünyada mövcudluğunun xatirinə. Bilməzdim ki, sevgi insanın ağlında kök salmış ən şirin və məzəli xatirələrin canlanmasının inikası olub ürəkdə ən xoş hissləri çulğalamasıdır. Bilməzdim ki, sevgi insan qəlbinin dərinliklərinə nüfuz edərək orda kök salıb bütün qəlbi sarmaşıq kimi özünə sararaq o yanında olmayarkən belə qəlbini sıxmasıdır, onun üçün darıxmasıdır.Bilməzdim ki, ondan ötrü böyük fədakarlıqlar edib qorxaqlığa üstün gəlməkdir.

Bilməzdim ki, onun sevincinin sənin sevinci , kədərinin sənin kədəri olduğunu. Onun gülüşünün sənə dünyaları verdiyini bilməzdim. Onun varlığı ilə səni tamamladığını bilməzdim. Onu bilmədən incitdiyində belə dərin peşmanlıq duyaraq qüruruna üstün gəlib ondan üzr istəmək və bağışlanmağını dilə gətirmək olduğunu bilməzdim. Ümidsizliyimin düşməni, arzularımın və özümü tapmağın ilham mənbəyi olduğunu təsəvvürümə belə gətirməzdim. Sevgi Xalid Huseynin“Çərpələng uçuran” əsərində deyildiyi kimi “Səndən ötrü min yol” deməkdir. Həyatıma gəldiyin üçün sənə sonsuz təşəkkürlər və tanrının səni mənə bəxş etdiyi üçün min şükürlər olsun!

Nigar İsmayılova

Sevgi hissi mənə görə narkotik kimi bir şeydir. Amma təbii ki, belə müqəddəs duyğu ilə etdiyim bu bənzərlik tamamilə şərtidir.Ilk əvvəl insana xoşbəxtlik gətirir,dünyanın ən gözəl hissiymiş kimi duyur insan amma sonra sevgi öz tikanlarını çıxaranda insan sanki bilə-bilə özünü yanar alovun içinə atır... Heç kimin təsiri olmadan,heç kim səni bu uçuruma itələmədən özün öz ayaqlarınla gedirsən bu uçuruma amma getdiyin yerin uçurum olduğunun fərqinə varmadan...

Sevginin bizə ən qəribə oyunu isə heç düşünmədən,qəfil gələn,qapını döyməyən bir qonaq kimi bütün həyatımıza , ruhumuza daxil olub bizi tamamilə əlinə almasıdır... Heç tanımadığın biri özünün də xəbəri olmadan sənin həyatında ən vacib birinə çevrilir... Qəfil biri qarşına çıxır , varlığıyla bütün qəlbinin,ağlının sahibinə çevrilir. Möcüzələr yaradan bir qəhrəmana çevrilir... Onu gördüyüm an sanki bütün zaman durur , ətrafdakı nə hərəkət varsa , kim varsa, nə səs varsa hər bir şey yox olur və o an sadəcə " o" və " mən" oluruq. Amma çox qəribədir bütün gecəni düşünüb , üzünü gözünün qarşısına gətirib, gözünü yumduğun an surəti beynində əks olunan o insanı "1saniyə belə olsun görüm mənə yetər "desən də üz-üzə gələndə gözünün içinə baxa bilmirsən utandıgından... Elə ən məsum,zərərsiz bir hiss deyilmi sevdiyini utanc hissi ilə sevmək ? Baxışlar üst-üstə düşməsin deyə ya onun xəbəri olmadan gizli-gizli baxarsan , ya da ona baxmaq istədiyin an artıq onun sənə əvvəlcədən baxdığını görüb başını aşagı salarsan sırf utandığından... Necə deyərlər əgər kimsə səndən baxışlarını qaçırmaga çalışırsa, demək o gözlərdə sənə aid bir şey vardır...

Sevən insan artıq daha az gülər, daha çox susar, daha çox düşüner, gözləri daha çox uzağlara geder. Tədricən bu duygulara alışar. Amma elə insanı en çox incidən də bu gözel duyğuları yaradan sevgidir... Bir düwünün:bütün bu duyğulardan “onun” xəbəri yoxdur.Yenə də heç bir şeti görüb anlamır.Həqiqətən də çox qəribə və insanı daxilən yeyib bitirən bir hissdir: heç tanımadığın biri üçün darıxmaq,aradakı məsafənin belə ne qədər olduğunu bilmədən və buna önəm vermədən sevmək. Amma bəzən sevmək çare olmaz , hecne ede bilməz insan... Sadəcə olaraq bildiyim bir şey var ki , sevən insan heç vaxt sevməkdən yorulmaz. Heç nə edəbilmədiyi üçün bəlkə də kənardan sadəcə " o sevmir, sadəcə bağlanıb" kimi görünsə də, əslində onu sevməkdən heç vaxt imtina etməz , sadəcə kənarda qəhrəmanın bir möcüzə yaratmağını səssiz ve səbrli bir şəkildə gözləyər... İnsanın ürəyindən onun qarşısına keçib "mən burdayam , səni gözləyirəm "demək gəlir amma əslində onun da xəbəri olmur bəlkə də bu möcüzənin özünə çevrildiyinden... Heç bir şey deyişmir əslində , sadəcə susursan ve səndə o duyğuları yaradan insan üçün darıxırsan.Onun gözlərini,baxışlarını sevərsən, bir uşağın məsumiyyəti ilə sevərsən başqa heç bir şey düşünmədən...

Amma bir gerçəklik var ki , sevgi belə olmur sevdiyim... Tək mənim, ya da sənin sevməyinle olmaz bu sevgi... Duygularımı bilsə bəlkə də çox şey dəyişər amma nə deyə bildiklərimi, nə də ki deyə bilmədiklərimi-heç birini bilmir... Görəsən insanı gah sevindirən , gah da üzən bu duygular, həyatın bizə bir hədiyyəsidir yoxsa hansısa günahın bədəlidir ?? Hədiyyədisə, artıq göstərsin əsl üzünü həssas qəlbimi daha da çox incitmədən... Bəs əgər bədəldirsə , çox ağır deyilmi bu cəza ? Kiməsə paylaşılası,deyiləsi duygular da deyil bunlar,çünki ifadə etməyə sözlər yetməz... Yolu yoxdu bunun... Ya ürəyinə qıfıl vurub açarını fırtınalı dənizə atmalısan heç kəsin əlinə keçməsin deyə, ya da hər cür tikanlarına, alovuna, közünə dözüb bir ana kimi duygularına sahib çıxmalı , onu bəsləməlisən...

Sonda sevdiyinin elini tutacagın ümidi ile... Ümid edin ,isteyin,xeyal qurun...Mümkün olmasa da belə bəlkə də güclü istəyiniz,sevdanız sizə bir cavab verər...Mən belə edirəm,düzdü bu bəzən insanı çox üzür,gerçəkləşəcəyini yaxud əksinin olacağını bilmirsən... Amma inanıram ki , əgər ürəkdən , bütün ruhunuzla istəsəniz her şey mümkündü. Nəinki sevdiyinizə qovuşmaq , hər bir şey mümkündü. Əsas odur ki , arzusunda olduğunuz, xəyalında oldugunuz hər bir şeyin yanında özünüzü təsəvvür edə biləsiz , onun yanında olmağa hazır olduğunuza bütün varlığınızla inanasız.

Onsuzda hər nə qədər bizi incitsə də, hətta bəzən ağlatsa da bu hisslər SİZİN hisslərinizdi , ona görə də xəyallarınızı özünüz qədər çox istəyin , axı onlar SIZIN təfəkkürünüzün nəticəsidir ( bəlkə də çoxları bu fikrimlə razı olmaz amma xəyalpərəst biri olduğum üçün belə düşünürəm :)  )

Leyla İbrahimova

Sevgi nədir?

Sevgi Allahın bizə bəxş etdiyi ən gözəl duyğulardan biridir...dərk edilməyəcək qədər sadə, müqəddəs hissdir. Tam mənası ilə həyatın özüdür. Sevgi əbədiyyətdir, izahı olan və izahı olmayandır, yazmaqla bitməz bir dastandır, oxumaqla qurtarmaz bir romandır, həzin bir musiqi kimi insanın huşunu başından alan bir duyğudur. Özəl və gözəl duyğu.

Bəzilərinə görə bəlkə də ən böyük dərddir sevgi, qəbul edə bilmə gücünü hiss etməkdir, bəzən gecələri səhərədək gözləmək, bəzən heç yatmamaqdır, bəzən ən zəif yerimiz, bəzən ən güclü yerimizdir. Sevdiyin insana toxunduqda ayaqdan başa qədər barmaqların xoşbəxt səyahətidir sevgi.

Sevgi...gözlərdən, sadəcə baxışlardan hər şeyi anlamaqdır. Bir baxışla başlayan və ürəyin ən dərinliklərinə axan, səni səndən alan bir duyğudur. Eyni zamanda məsuliyyətdir, güvəndir, etibardır, qorumaqdır. Sağollaşdıqdan sonra yenidən salamlaşdıqda eyni həyəcanı keçirməkdir, yenidən, hər gün yenidən sevməkdir. Sevdiyin insanı hər gün yenidən kəşf etməkdir. Sevgi qaranlıq içində ümid işığıdır, o işıq ki, onun sayəsində nura qovuşursan. Hər anının onunla olmaq arzusu, hər səhər onun sabahına oyanmaq, həyat nə qədər çətin olursa olsun onunla birlikdə yaşamaq....yaşlanmaq istəyidir. Onunla yaşadığın hər dəqiqəni xatırlayıb özünün də xəbəri olmadan gülümsəməkdir..., onsuz həyatını təsəvvür etməmək, sənə qarşı hisslərinə, sevgisinə, ürəyinə görə sevməkdir. Sevgi bəzəndə qorxudur... itirmək, aldadılmaq, unudulmaq qorxusu.

Sevgi bir sözlə HƏYATDIR ...sənin həyatın... o tək sənindir, sənə aid və sənə məxsusdur...

Bəzən sevgi quraqlığda yağan yağış tək xilas edir, bəzən də yandırıcı cəhənnəm əzabına çevrilir. Onun əbədi intizarı sonunda məcnunluğa səbəb olur. Uğursuzluğa düçar ola bilər, amma qəlbin bir guşəsində özünə əbədi yer edərək qalmaqda davam edir.

Heç nə sevgini itirməyə dəymir... Dəyərini bilmək lazımdır ki, sonrasını kaşki....lərlə keçirməyəsən.... Bəzən insan sevsə də boynuna almaq istəmir, çox çətin olur dərk etmək, qəbul etmək....Ən acısı sevib qovuşmamaqdı, heç vaxt qovuşa bilməyəcəyini bilərək sevməkdi… Keçib getmir…həsrəti, sevgi hissi, düşüncəsi.. Xəstəlik deyil ki dərmanı olsun, sadəcə çox qızğın iş rejimi, boş vaxtın qalmaması, yadına düşməmək üçün fürsət yaranması hissləri sovuşdura bilər, amma unutmaq mümkünsüzdü. Gecənin səssizliyi insana unutmaq istədiklərini xatırladır. Bilmirəm biz gecənin gəlişini kədərimizi həzin-həzin anlatmaq üçünmü gözləyirik, yoxsa gecə özü ilə birlikdə bizə həzin kədər gətirir.

Məhəbbət ağac kimidir : öz-özünə bitərək, varlığımızın ən dərin qatlarına kök atır və bəzən ürəyimizin xarabalığında da çiçəkləyib yaşamaqda davam edir. ( V. Hüqo)

Sevgisiz həyat yaşamağın səbəbsiz olduğunu göstərən səbəbdir demək olar...

hamınıza SEVGİDE...uğurlar

​

 

SEVGİ!

Anlamı böyük, dəyəri böyük, daşınması olduqca məsuliyyətli bir hissdir. Anladaq o zaman sevgi nədir? Sevgi necədir? Dadı varmı? Var! Rəngi varmı? Var! Nə gözəl! O, zaman dadan coxmu? Dəyərini bilən coxmu? Bu olduqca önəmlidir. O zaman bildiklərimi sizinlə paylaşım. Sevgi duymaq istədiyimiz, muqayisə edilməyəcək dərəcədə möhtəşəm bir duyğudur. Sevirəm dediyimiz hərkəs bizim bir parçamızdır. Sevirəm deyəcəyim insanlar əhatəmdə coxdur. Əslində mən bu mövzuda özümü çox şanslı sayıram. Yaşadığımız həyat sıxıntılı ve üzücü hadisələrlə doludur bəzən. Düşdüyümüz çətinlikdən çırpınıbda çıxmağa çalışmaq istədiyimiz anlar vardır. Əsil dərinliyinə vardığımızda isə her zaman bizə kömək edən sevib, seçdiklərimizdir. Sevgi azaddır? Sevgi az az addır. Sevgi əslində nə tələffus , nə ifadə, nədə rəsmin çəkəbiləcəyimiz bir hissdir. Sevgi, xoş duyğuların çələngidir. Doğmalıq, biri-birinə bağlılıqdır. Sevgi ailədir! Yıxıldınız, üzüldünüz, darıldınızmı, baxın sevgiylə sınanırsınız deməkdir. Sevgini mənə anlamağı nəsib edən uca Allahım səni cox sevirəm! Həyatda yaşayacağım ən gözəl günlərimi sevgiylə anacağımı dusunurəm. Mən səni cox sevirəm HƏYATIM! Məni özündə yaşatdığın üçün.

​

1-PARK

Azca yağış sonrası sərinlik var idi. Bakının tozlu küçələri yenə sübh tezdən küçələri təmizləyən yaşlı, əldən düşmüş qadınların qonağı idi. İnsanın şəhərinə belə müqəddəs vaxtda müqəddəsliyin nə olduğunu unutmuş insanların qonaq gəlməsi acıdır, elə deyil mi? Çünki onlar bu küçələrdə əl-ələ tutub avtobuslara yola salınan qızlardan idilər. Zaman insanın belini bükür. Artıq bu şəhərdə sevginin yaşamadığına əmin olmuş halda, mədələri zingildəyərək, tozlu küçələri təmizləməklə məşğuldurlar. Hərdən özüm də düşünərkən hiss edirəm ki, sevgi haqda həqiqət acı olsa da dilə gətirərkən tərəddüd edirsən.

Heykəl islanmışdı. Baxdıqca dizlərini çökdürməyə qadirmiş kimi görüntüsünün təsiri insanı hər tərəfdən bürüyürdü. Onun gözlərində müdrikliyin başqa tamı var idi. Müticəsinə baxan heykəl mürtəceliklə modernizmin mübarizəsini yansıdırdı elə bil. O gün bütün heykəllərdən fərqlənirdi. Onun islaq boynunda lalələrdən, nərgizlərdən düzəldilmiş boyunbaq asmaq lazım idi.

Tam qarşısında dayanıb heykələ baxırdı. Əlləri uzun paltosunun ciblərində, gözləri heykəldə, qaşları alnına dırmaşırdı. Torpaq, insanlar, buludlar, ərş və ərşin üzəri-beynində bir-birinə qarışmış, çıxılmaz vəziyyət yaranmışdı. Biraz sağa keçdi və arxadaki skamyaya baxdı. Sağ ayağı büdrədi. Gözlərinə yaşlar dolmağa başlamışdı artıq. İçindən heykələ müraciət etdi:”Onu sənin gözlərindən görmək istəyirəm, qoca”. Başını aşağı saldı və gözyaşları saqqalına qarışdı. İçindəki məhəbbətmi, sevgimi yoxsa hər hansı bir şey-ki, artıq ucuz söhbətlərdə buna ad qoymaq üçün yarışlar təşkil edilir-cuşə gəlib qəlbinə dözülməz ağrılar verirdi. Skamyada oturacağına qərar vermişdisədə, bacarmadı. Tələsik parkdan uzaqlaşdı, o vaxt ki, saqqalından paltosunun üzərinə tökülürdü gözyaşları...

2-Park sonrası keçmişə baxış

​ Bu parkın hekayəsi onun üçün dərin təlatümdən doğmuş izdirablara çevrilmişdi. Onu ilk dəfə burada görmüş, ilk dəfə burda sevgisini etiraf etmiş, qarşılıq almış, ilk dəfə burada sarılmış və öpmüş, burda bir-birlərinə şeirlər oxumuş, musiqi dinləmişdilər. Bura həm ilklərin həmdə sevginin yoğrulduğu yer kimi yaddaşına atəş açmışdı və çox dərinə getmişdi. Hətta o gecələr bədəni süst halda olarkən yatağından qalxıb parka gələr, burada sevgilisi haqda düşünər, yazıb-pozardı. Bura onun ibadətgahı idi. Tanrısını burda daha yaxşı zikr edirdi.

Otağın nəm iyi içərdə olan hər hansı başqa birisini narahat edə bilərdi amma o artıq öyrəşmişdi. Siqaret yandırdı və içinə çəkməyə başladı. Qırmızı qapaqlı dəftərçəni əlinə aldı, öpdü və açıb bir neçə il öncəyə qayıtdı:

“Pilləkənlərlə kölgələrə doğru.

Su şırıltısı var bu yollarda.

Meşəyə söykə belini və

İnsancıqları izlə.

 

Uşaqlar burnunu soxar,

Günah dolu hadisələrə.

İnsan sevişərkən utanmaz,

Bölər nəfəs almaq üçün fasilələrə.

 

Ağacın dərisi tarixi danışar,

Gənc qalmaq istəyənlərin xətrinə dəyərcəsinə.

Atomlar qana qarışar ehtirasla bərabər.

Bədən öyrəşərsə sevgiyə,

Şərab bəhanə olar.

Şərab cəsarət verər.

 

İlk görüşdə ilk toxunuş gözəldir

Əgər namusludursa toxunan.

Unudulmuş mənliklər qucaqlaşar,

Ölər öldürücü qoxudan.

 

Mənzərə Tanrının marağında.

Xəyanət edildi Ona.

Budaqlar kəsdi qarşısını,

Görə bilmədi Adəm və Həvvasını.

 

Təbiət, avtomobil səsləri və binalar.

Əkslərin qarışması.

Ümidlər dayanmırdı Sayrışırdı.

Nurun başlanğıcı: xain heykəlin qarşısı.

 

” Şeiri oxuduqca evdə olduğunu unudub parka gedirdi. Kim bilir, bəlkədə metafizik dedikləri həqiqət imiş. Üzünü pencərəyə tutur, mimikaları titrəyir, əlləri əsirdi. Uzun nəfəs alışlarından bir neçəsini keçirtdikdən sonra iki səhifə çevirdi və oxudu:

“Qara dəftərçə ya

Qırmızı üzlüklü kitapçalar?

Mən boğulurdum.

İndi can verirəm.

Qırmızı, hər yer qırmızı.

Qırmızılar içində boğuluram.”

Hıçqırıqlar divarları darıxmağa qoymadı və sədalandı.

Dodaqları arasından deməyə davam edirdi: qırmızı, hər yer qırmızı...

 

3-Qəhrəman haqqında son bir neçə cümlə

​Əgər ona qəhrəman demək olarsa. Kim bu insanı qəhrəman kimi qəbul edəcəkdir ki? Bu qəhrəmanı bəyənməyən insanoğlu özü sevgi haqda fikirlər yürütmək üçün nə qədər gənc olsada bir o qədər axmaqdır.

Artıq bir heçə çevrilmişdi. Aludə olduğu ehtiraslar, bitirmədiyi kitablar, görülməmiş mənzərələr vardı. Amma o ölən sevgilisinin ardından məhvə məhkum olmuşdu. Səhər açılır, susuz dodaqları ilk öncə tütün salamlayır, daha sonra su və bir parça yemək. Böyük çəki itirmiş, əlində nəyi var-nəyi yox satmışdı. Boşaltdığı butulkaları meşoka qoyub, belindən sallayaraq zibil qutusuna getməsi çox kədərli səhnə idi. Həyat onun bütün ümidlərini puç etmiş, onun həyatının mənasını, sevgilisini əlindən almışdı. Hər oxucu onsuz indiyə qədər hər şeyi istədiyi kimi anladığından qəhrəmanın sonunuda öz beynində canlandıra bilər. Obrazı oxucunun ovuclarına buraxmaq da buna deyirlər deyəsən.

 

4-SEVGİ

Hər qarşısına çıxana sevgi deyib qucaqlayan iki ayaqlı məxluqlar var bu şəhərdə. Ehtiyatlı olun.

Sevgi adlandırdıqları bu iyrənc anlayış camaatın biznes məsələləri, bazar söhbətləri, döyüş himnləri, qələbə marşları arasında marionetkalara çevrilmişdi, zəhlə tökən, dəyərsiz kiçik qəpiklər kimi tədavülə buraxılmışdı. İndi də ətrafına baxan hər məcnun bütün məcnunları ölmüş zənn edir. Bundan o nəticə çıxır ki, yetərincə sevən insanlar bugünümüzdə yoxdur, ya var olsa da tezliklə məzarı boylayacaqdır. Türk dilinin mükəmməlliyi belə sevginin konstruktivliyi həll edə bilməz. Bu elə bir dərin quyudur ki, hər birimiz müxtəlif dövrlərdə bu quyunun sonsuzluğuna doğru sevgimizin içimizdəki ağırlığı ilə tullanır, kiminki daha ağır idi isə tez ölürdü. Sevgi müxtəlif cənnətləri olan insanları üçün müxtəlif mənalar kəsb edir. Bir-birinə oxşadanlar yəqin ki, ya zəif görürlər ya kordurlar-təxmin etməyə çalışırlar. Mənim kiçik dünyamdan baxanda sevgi mənanın içindəki kiçik nöqtədir. Kiçik nöqtələr sarsılanda sevgidə yerindən oyanır və tora düşür. Yəni mahiyyət sevgi yox nöqtə məsələsidir: kimin sevgi kürəsinin nüvəsi-nöqtəsi hardadır? Hər kəs öz qadınından yaxud öz şəhzadəsindən yazar. Məndə nə qadındı nə də şəhzadə. Mən sonsuzluqdan daha kompleks olan, mücərrəd diyarların bayrağını tapdalayan, qırmızı rəngli bir sevginin içindəki kiçik nöqtəyə köklənmişəm. Kiçik nöqtəni öz fəlsəfəmlə istədiyim yerə sürükləmiş, platonik yalanlara tüpürüb, həqiqi sevgini-mənim günah və savablarıyla qəbul etdiyim qadını oraya doldurmuşam. Ən qorxuncu bilirsiniz mi nədir? Bir anda o qadının nöqtənin özü olduğunu düşünməyə başlamağınız.

5-ŞEİR

Əllərinlə yaradılmış kimi,

Ruhunla bütünləşmiş,

Kədərimlə kökündən kötükləşmiş,

Çətin sətirlə gözlərindən baxan anlaşılmazlıqla şeirləşmiş.

 

Arzusu dəyişiklik,

Səhhəti ağrını əbədi itirən dərman arzulayar.

Lənətə gəlmiş vücudumdan sevgim haqda danışsam,

Arzum sevgimin alın yazıma qazıdığı lənətidi.

 

Gecələr yadıma düşməyinin səbəbi,

Nə qədər qaranlıq olsa bir o qədər günahsız olarıq.

Gecə zülmət doğular,

Bir ay, bir kədər, bir də ikimiz…

NURLAN TAHİRLİ

S O N

NURLAN TAHİRLİ

​Təsadüfdən-Yəqinə

Adi günlərdən qeyri-adisi

Noyabr ayının bilməm neçəsi

Gün öz axarıyla ötüb keçirdi

Sevgisiz bir gündə belə bitirdi..

 

Amma nədənsə hər şey təsadüf..

 

Mənim şəkildə səni görməyim

Sonra sevgilisiz olduğunu bilməyim...

İçimde qəribə hisslər oyatdı

Dedim ki, ömrümün baharı çatdı..

 

Sinif yoldaşımdan xahiş elədim

Dost olum onunla razılaşarmı?

 

Nəhayət dostlaşdıq, dedik-danışdıq

 

Mən özgə gümanla sən ayrı halla

Sevgiyə apardı yollar ikimizi

Dostluqdan qopardı bax bu minvalla

 

Dekabr ayının əvvəli idi

Sevgi təklifimi sənə deyəndə

Ömrümün ən uzun günləri idi

Sənin cavabını tez gözləyəndə..

 

İndi də fevralın 4-dü,

Gülüm Mənim ad günümə hədiyyən nədi?

 

Bax bu gün yenicə gəldim dünyaya

İcimdə nə qüssə nə də kədər var

Demək ki, sevgisiz həyat heç nədi

Sevgidən yaranan möcüzələr var..

 

O vaxtdan dünyanın xoşbəxtiyəm mən

 

O ilk görüşdəki həyacanımmı,

Ya görüş sonrası təssuratımmı?

Nə bilim o qədər xatirə var ki

Danışsam vaxt yetməz demək olar ki..

 

Deyillər "Qismətdən böyükmüş Qədər"

Bunu mən yox deyib dədələr..

 

O qədər ayrılıq həsrət oldu ki

Bəlkə də inamın qalmadı daha

Hərdən düşünürəm daş yatağında

Hansı ümidlərlə qalxdın sabaha?!

 

Amma inan mənə inan ,Əzizim..

Qəlbində inamsız qalmasın izim..

 

İlkin İsmayılov

​Sevginin sehri

Mövlanəyə görə sevən və sevilən üçün ayrılıq yoxdur. Sevgi həqiqi olarsa, maddi məsafənin də heç bir əhəmiyyəti olmaz. Çünki sevginin əsli ruhdadır. Bu həqiqəti Mövlanə çox sadə anladır: -sevənlər sonda bir yerdə görüşməz. Onlar əvvəldən bir-birlərinin içindədirlər.

Torpaqda bitən güllər solar gedər. Qəlbdə bitən güllər isə daimi və xoşdur. Mövlanənin bu təbiri "ilahi sevgi"yə aid olsa da, bu sevgini mən, nənəm və babama da aid etsəm yanılmaram.

55 il öncə. . . Bir-birlərindən kilometrlərlə uzaqda olan 2sevgili. . . Onlar üçün də məsafənin önəmi yox idi. Sanki bir-birlərinin içində idilər. Yalnız gülümsəyən şəkilləri ilə öyünürdülər. Müharibənin çətin və ağır günləri əmiqızı və əmioğlunu bir-birindən ayırmışdı. Artıq 2-ci Dünya müharibəsindən illər keçmişdi. Sevənlərin üstündən xoş günlərin tez ötüb keçdiyi kimi. . .

Bakı mayın 17-si 1960-cı il. . . Artıq gözlənilən gün gəlib çatmışdı-qara buludların çəkildiyi o xoşbəxt gün. Bir cüt sevən ürək nəhayət ki, qovuşurdu-boş torpaqdan ibarət ərazidə. Burada onlara kömək edə bilən insanlar belə az məskunlaşmışdı. Yeni evlərinin təməlini belə birlikdə quracaqdılar-yeni həyatlarını quracaqları kimi. . . Çoxdan gözlənilən an yetişmişdi, ailənin təməl daşlarını atırdılar. Onlar üçün problem yalnız sağlıqları ola bilərdi. Qalan hər şeyə sinə gərib firavan yaşaya bilərdilər. Yaşadılar da. . . Həyatlarının coşqun çağlarında bir-birlərinə dəstək oldular. Hər şeyi anlayışla qarşıladılar. Xoşbəxtliyin açarı, onların səbr etməsində imiş.

Artıq illər sonra 5övlad valideyni olmuşdular. İlk övladlarının uşaq yaşda suda boğulması isə ataya qəm yükü olmuşdu. Lakin o, bununla belə barışırdı. Bu gənc ailə birlikdə ikimərtəbəli, yaşıl bağçalı evlərini qurmuşdu. Ailənin başçısı həmçinin, çətinlikdə olan qohumlarına, tanışlarına öz evinin qapılarını açmışdı. Baş verən çökmələrə isə ailə hələ də sinə gərirdi. Səbəb çox güclü ya da digər variantlar deyildi, səbəb ~SEVGİ~ idi. 6nəfərlik ailə üzvləri arasında sözlərlə ifadə olunması mümkün olmayan sevgi hökm sürürdü. Ana və ata işdə olarkən belə övladlar hər şeyin qaydasını bilirdilər. Ailədən 3qız övladı ailə həyatı qurub, evi tərk etmişdilər. Evin tək oğlu da artıq evlənmişdi. Bir sözlə illər öncə cavan sevgili olan bu 2şəxs artıq nənə və baba adını da almışdılar. Sevinclərinin həddi hüdudu yox idi. Lakin bu illər ərzində ailə başçısında ara sıra boğulmalar evdəkiləri qorxudurdu. Buna baxmayaraq o, evdə birgə yaşadığı 2nəvəsi ilə daim məşğul olurdu. Onlarla birgə gəzintiyə çıxır, kitab oxuyur və şahmat oynayırdı. Bu ailədə sevgi isə artıq getdikcə çoxalırdı. Ailə üzvləri öz sevgilərini paylaşdıqca çoxaltmışdılar. Hər bazar günü bu 2 qoca sevgilini hamı öz gəlişləri ilə sevindirirdi.

55 il sonra. . . Qoca sevgililər artıq nəvə və nəticələri ilə vaxtlarını keçirdirdilər. Həyatlarında baş vermiş bütün mənfi hadisələrə-müharibə illərinə, yeni evin tikilməsinə, ilk övladlarının ölümünə, bir sözlə ailə çətinliklərinə qalib gəlmişdilər. Sevgiləri 55ildə tükənməmişdi, Əksinə çoxalmışdı. . .

İndi isə onların hekayəsi bitmək üzrədir. Yox, yox mənim yazımda deyil, real həyatda da bitmək üzrədir. Ailənin başçısı-yəni babam Kamil, bir neçə il öncə məğlub olmuşdur. . . Ağciyəri onu artıq tərk edir. Nəfəsləri ilə sevgisini qoruyan Kamil, indi sevgisi ilə nəfəsini davam etdirməyə çalışır. Ailənin xanımı- Şüşə isə yorulmadan, ərinmədən yoldaşının başından heç ayrılmır. Sanki sevgi hekayələri bitməsin deyə əllərindən gələni edirlər. Namazlarında bir-birlərinin dualarında olduğu kimi indi sevgilərini nəfəslərində gəzdirirlər. Həqiqi sevginin sehri ömür boyu davam edir. Sehrin isə nə bir düsturu, nə də qaydası vardır. Bircə bilinən odur ki, sevgi insanın təkcə qəlbində deyil, bütün varlığında, vücudundadır. Sevənlər isə bədənlərində bir yox, iki qəlb, iki ruh daşayırlar. Əbədiyyətə qovuşsalar belə. . .

---Həyatımın qəhrəmanı Kamil babama və canım nənəmə. . . Müsabiqə mənə şərait yaratdı ki, onların sevgisi haqqında kiçik də olsa yazı yazım. Yazdıqlarım,əlbəttə ki, 55ilik ömrün,hekayənin çox xırda bir parçasıdır. . .

Sevgilərlə, sevgilərinin bəhrəsi olan, nəvələri-Günay Günay Babazadə

Xəzər universiteti Psixologiya fakültesi 3-cü kurs

Seymur Su - "Səndən öncə, səndən sonra" kitabından "Ağac" şeri.

1. mən sevgiliyəm qağayıların səslərinə.

sən mənim içimdə çağlayan dənizim olmusan..

ölülər günlərlə unudulur, üçü, yeddisi, qırxı unutdurur onları..

axı sən ölü deyilsən, axı sən illərlə doğmalaşırsan..

artıq neçə illik əzizim olmusan..

keçib illərin: birin, ikin, üçün..

metro çıxışlarında axtarırsan məni,

sənsizliyimin borcunu almaq üçün..

qarğışlarını sırala, arxamda qalan yollara..

deyəsən elə təkcə mənə çatır gücün..

 

2. heç bir şerə, mahnıya sığışmır

tənha gecələrin tək yolçusunun

yalnızlıq ölçüsü..

o qədər uzaqsan ki,

o qədər gedər-gəlməzdir ki,

yolların tapa bilməz sənin gəzdiyin küçələrin

mənsizlik harayını,

Bakının ən tanınmış görücüsü..

 

3. təqvimlərin də bitdiyi bir nöqtə var

bir rəqəmi dəyişməyə görə nələrindən keçir bu insanlar

özlərinə saxta gülüşlər

rəngli geyimlər alır ağ-qara fikirlərin arasından sızaraq..

dünyanın da sona çatdığı ölkə var

bu şəhərlərin də sonuna çıxacaq

bu yolların da ipini tutub saxlayacaq

bir yer var, binaları ucaldır,

dabanların altını qazaraq..

 

4. haralardasa günəşi məğlub edə biləcək kiçik kölgə var

paxılam onun sərinliyinə..

həyatın sirrlərini saxlamışam,

ovcumda,

bir gün üzümə dayanarsa yaşanılanlar..

o qədər kin yığılıb ki, faşistlərtəki

arada ağızdan çıxır,

getmir heç harasa,

dəyir çiyinə..

bəzən sadə günlər, sadə,

sözü üzdə olan insanlar axtarışındayam,

yorulmuşam dayaz boğazların kəlmə dərinliyinə…

 

5. sanki

gölməçələr – yeməyim

sanki

ayaqqabılar – çörəyim

arada dabanlarımı iştahla batırmaq istəyirəm

quma, suya, gölməçələrə..

səmimiyyətdən uzağam

öyrəncəliyəm "bəlkələr"ə,  "sadəcələr"ə.

arada batmaq istəyirəm başdan ayağa kimi palçığa.

Bakıdan yağış səsi çıxmır,

elə bil düşüb acığa.

aclar belə istəyirəm,

bu sözümü duya:

o qədər acam ki..

 

6. hər əşyanı üst-üstə yığacam ki,

yandırarsan.

yanmış parçaları toplayıb

bu qalmış son xatirələri

özünə çox əziz olduğu üçün

muzeyə bağışlayarsan..

güneydəki günəşin gülüşündəki əzginliyi

hopdurarsan əllərinə

məni görən quzeyə bağışlayarsan..

mənzərən böyümür sevgi obyektivimdə şair olmaq üçün

o qədər yığcam ki..

 

7. bir qaralamalıq

kağızım, vərəqim var.

gülüşümdə heç kəsin görmədiyi

şüam, işığım, şəfəqim var

bir dərmanlıq gün qalıb,

bir dualıq məscidə gedişim.

nə söz qalıb, nə də onları saxlayacaq dişim..

bir nəfəsim var

küləklərin içimdəki var gəlinə uyğun fırtına dolu..

bir yuxum var

bir ömürlük həyatın ağrılarına dözmək üçün

yaşayıram gözü yumulu..

bir gün elə yatacam ki…

 

8. sağım solla qalıb mübahisədə,

altım üstümlə müharibələrdə,

hələ qarşıdan gələn sənsizlik yumruğunu,

girməyimə qadağa qoyulan

xoş günlər qoruğunu,

arxadan gələn gediş peşmançılıqlarını demirəm..

ümid çağırışları,

nifrət siqnalları,

sevgi qışqırıqlarını,

qanımın damarlarımla olan

düşmənçiliklərini demirəm..

mən xaraba şəhərdə heç kəsin sevmədiyi

tıxacam ki..

 

9. içmişəm Xəzərdən,

içim titrəyir.

deyəsən bu günlərdə yanından keçmişəm

ayaqlarım hər addımında büdrəyir..

dişlərim..

sabah xoşbəxtliklərini

acımasızcasına çeynəyir..

yemişəm ümidlərdən bir neçə qaşıqlıq,

mədəm deyəsən göynəyir.

içmişəm Xəzərin çirkini..

- neynirsən, bilmirsən intihardı bu etdiklərin?

- ehh, onsuz da hər yer bulaşıqlıq..

 

10. sərxoşam bilirsənmi?

bu günlərdə Kafkaya döndüyümdən qorxuram.

düşmənlərimdən qorxmuram, dostum,

əzizləyib, öpdüyümdən qorxuram.

qapanmışam qapının arxasına..

şəhərim, evim, içim, sözüm yoxdu - bir sözlə boşam

heç həvəsim də qalmayıb

hansısa bir xəbər üçün dağılam, töküləm, coşam..

gəl qapımı döy

bütün hər şeyin

hirsini, əsəbini səndən çıxacam

saçlarını çiynimə o qədər sıxacam ki..

 

11. parça-parça, hissə-hissə olub

evinin damına yağacam ki,

əllərini göyə qaldırıb

dua edəsən Allaha

mənim üçün

neçə illərdən sonra

birinci dəfə..

belə bir savaba bataram sənin kimi dindar dilindən belə desək..

bəlkə dua edəsən Allaha

məni səbəb gətirərək?

mən qalmamağa hazıram uzağında..

bəlkə o sevdiyin Allaha doğru tələsək?

tövbə etmək istəyirəm

sənin əllərinlə gedim onun hüzuruna

mən günahlarımın sayını-hesabını itirən

sayğacam ki…

 

12. keçmişə dönməkdən acığım gəlir.

zamanın lüğətində

“önə” var,

“geri” yoxdu

arada sənsizliyə belə yazığım gəlir

məndən başqa gedəsi

yeri yoxdu

 

13. qayıdacam,

gözlərinə bir daha elə baxacam ki,

qorxmayacaqsan əvvəlkitək..

işıqlı prospektin

maşın şüşələrinə, fotoqraflara baxması kimi

mən elə bir ağacam ki,

yarpaqlarımı alıb aparan qızıl payızın

qışdan qorxub qaçdığı

daldalandığı

sınıq, sökük daxması kimi..

əriyib, əriyib, süzülmək istəyirəm

köynəyimin içində

yağış damcılarının ürək boşluğumdan

döş qəfəsimə şırıltıyla axması kimi..

 

2. Seymur Su - "Səndən öncə, səndən sonra" kitabından

"İcazə ver içim" fəsli

 

Demişdin, unut..

Hər şeyi unutdum

- səndən başqa..

Demişdin - ...

Nə demişdin?

Unutmuşam..

Yaddaşım qurusun!

İcazə verirsənmi bu gecə

sevginə ac olan çirkli qəlbimi

içkilər yusun..?

* * * * *

- İçmə!

- Ya mənim zədəm?!

- Ya mənim dərdim?!

Dayanmazdım bir gün belə..

Qayıtmayacağını bilsəm buralardan nə gedərdim..

* * * * *

Sənsiz unutduğum Allahı,

sənin gözlərində tanımaq istərəm,

bilmək istərəm..

Sənsiz yağan yağış damcılarını

məxmər çiçəyinin ləçəklərindən silmək istərəm..

 

Tap o adamı..

Gülüşündə doğulan,

gözlərində boğulan,

daima sənə etiqad edən oğlan..

Tap o adamı..

Balaca otağına

saray kimi zəngin olan ruhunu dustaq edən,

o susan dodağıyla,

qızılı gülüşüylə,

səni səndən alan

Seymurun görüntüsünü

divarlarda, hansısa xatirənin sızıntısıyla..

Tap o adamı..

Qısqanmağı bacarmayan,

yolları qaçammayan,

buzları açammayan,

qar adamı olan məni..

* * * * *

Tap o adamı..

Boğulan rəngimdən tanı -

- zəhər içib şerlərə sevgi qusan..

Arada sənə gələn

qırıq-qırıq zəngimdən tanı -

- danışmaq istəməyən,

istəyən, amma susan..

* * * * *

Yaşanılanı

- içkisiz mümkün deyil anlamaq,

Yaşanılmayanları – cib dəftərçəsində gizlədəcək qədər utancağam..

Ayrılıq - bu dünyanın bəzən ən ədalətli qanunu..

Barışıq – bu dünyanın bəzən ən ürəksiz atılan addımı..

* * * *

Bir mövzu aç, bizdən fərqli

Sanki dostuq, uzun illər olub görüşməyəli

Əlini sıxıb, qəlbimə yaslayacaq qədər

içdən gülmək.. Görünüşümüz ya saxtadı

ya daxildən, ya da özgə..

Bir gün axtar məni -

- ya taparsan məndən heç kimsənin xəbərsizliyini;

- ya bir xarabalıqda sümük yığını; ya da kölgə..

* * * * *

içdiyimə görə belə içdən yazmışam hərfləri yanaşı..

Bağışla utandırıram səni

saf hisslərimə görə..

Söz verirəm bir də içməyəcəm.

Bizim aramızda divarlar, sütunlar, dəmir qapılar

söz verirəm:

- Bir də o sərhədi keçməyəcəm.

* * * * *

Tap o adamı:

- demək üçün

- danışmaq üçün..

Tap o adamı:

- gəlmək üçün

- barışmaq üçün..

Seymur Su

 

​

Sevgi nədir? Bu sual əslində çox sadə görünsədə və hər kəs tərəfindən eyni cavab verilsədə mən kiməm? sualına verilə biləcək qədər rəngarəng və çoxlu  cavaba malikdir.Əfsuslar olsunki insanların çoxu bunun fərqində deyillər və hər kər eyni cavabları verərik sanki sevgi boş bir şeymiş kimi davranırlar.Əslində necə eyni cavab vermək olarki bu suala?Axi hər kəsin sevgisi fərqlidir.Çünki hər kər öz məninə uyğun sevir.Yəni mənim sevgi anlayışım mənə özəldir.Bilirsiniz mi,bizim ən böyük səhfimizdə başqalarının mənindən-sevgi anlayışından istifade etmeyimizdir.Mənim Sevgi nədir?sualına verəcəyim cavabımı sizlərlə paylaşmaq istərdim.Mənə görə sevgi əslində çox sadə görünsədə çox böyük məna kəsb edir.Yegin ki,indi deyəcəksiz ki elə çoxu uçundə elədir onsuz.Ancaq bir fərq var sizin üçün məna nədir?Səbəbsiz yerə gülməyi bacarmaqdır sevgi.Danışmağa söz tapa bilmədiyin halda onun adı gələndə susa bilməməkdir.Sanki hər an yanındaymış kimi yanında olmasa belə hiss etməyi bacarmaqdir.Sevgi hər an solmağından qorxduğun baxçanda bitən ən gözəl gül kimidir.Qoxlamaqdan doya bilmədiyin gül-ömür bağını gözəlləşdirən ən gozəl gül.Onu incitdiyin hər an özünündə darmadağın olmağındır.Sevgi o demək deil yanında olsun hər an Səni Sevirəm desin.Sevgi yanında olmasada bezmədən yorulmadan sevə bilməkdir.Bunlar Mənim Sevgimdir.Ümid edirəm bu yazını oxuduqdan sonra sizdə hər kəsdən fərqli olan öz məninizi-sevginizi kəşf edecəksəniz.

Nərmin Xanalızadə​